Han hadde fått fast plass. Ved vindauget. Det bordet ingen sette seg ved utan at alle andre bord var opptatt. Det stod litt for nært pianoet, litt i bakevja, rett ved ei stor, grøn plante som heldt på å lage sin eigen jungel i hjørna. Men her var det stikkontakt. Her såg han både ut på gata og inn i kaféen. Her kunne han sitte uforstyrra midt i kaoset.
Først kom han ein gong i ny og ne. Så oftare. Nå kunne dei stille klokka etter han, eller i alle fall kalenderen.
Ein kopp caffé latte til å starte med, så ein Dagens etter ei stund. Han ana ikkje kva det var med den kaffikoppen, men det kjendest mest som magi. Han rigga seg til, tok ein sup eller to, og så var det som om eit eller anna losna. Som om koplinga mellom hjerne og fingrar skifta gir. Som om ei gresk muse sat og venta på han ved nettopp dette kafébordet, ivrig etter å bidra med sitt, så snart han var klar til å ta imot.
Han skreiv. Meir enn nokon gong. Word-dokumentet vaks seg større og større, og kvar gong han runda nye 10 000-ord, feira han med kake. Klart, mykje var dårleg, mykje måtte endrast, men av og til dukka det opp ei setning, eit avsnitt, der han kunne kjenne at det han skreiv song.
—Så, kva tid får eg lese?
Han kjenner varmen stige i kinna når han møter blikket til Ingrid. Ho set ein tallerken med Club Sandwich framfor han. Passar på å treffe det vesle området av bordflata som ennå er ledig.
—Det er ikkje ferdig, seier han raskt. Snublar mest i orda. Bøyer skjermen til laptopen ned mot tastaturet.
—Det skjønar eg, men eg les gjerne for det, seier ho og finn plass til eit vassglas.
—Kanskje seinare, seier han. —Jobbehelg igjen, altså.
—Ikkje skift tema, seier ho med latter i stemmen. —Kva handlar det om?
Hjarta hans slår salto når han svarer.
—Vel, viss du er ledig i kveld, kan eg møte deg og fortelje.