Han vrei seg i stolen og gnei seg over haka. Den kjendest uvant glatt og naken. Det å vera her fekk minnet om førre gong til å gnage. På veg heim hadde han halde så hardt i rattet at det verka i nevane lenge etterpå. I to timar hadde han sete her, på utstilling. Etter kvart kjendest det som om alle i kaféen såg på han med medynk i blikket. Denne kvalmande, seige medynken han så ofte fann i auga til dei heima.
Til slutt hadde han reist seg og gått. Ut av hennar verd. For godt, hadde det kjenst som.
Då ho ringte dagen etter hadde sinnet lagt seg. Berre fortviling og einsemd var igjen.
Først hadde han ikkje tatt telefonen. Men Solvår var ikkje den som ga seg. Det hadde ho etter han. Til slutt heldt han ikkje ut å sjå namnet hennar blinke mot seg på skjermen.
—Hallo, hadde han snerra inn i telefonen.
—Hei! Kor blir du av? hadde ho svara med lett stemme. —Finn du ikkje parkering?
Det rann gjennom han. Ein kald straum nedover ryggrada.
Førre gong svor han på at han aldri skulle tilbake hit. Likevel satt han her. Ved same bordet, til og med. Var det eigentleg ein kafé eller ein bokhandel? Ikkje godt å seie. Folk kom og gjekk gjennom den blå døra heile tida. Han lyfta blikket kvar gong det kima i bjølla.
Han hadde god tid til å studere dei. Var for tidleg ute, akkurat som sist. Men denne gong på riktig dag. Ho hadde sendt melding for å sjekke. Han varma dei kalde hendene rundt ein rykande kaffikopp og såg rundt seg.
Han var den einaste som sat slik. Med vandrande blikk. Dei andre som sat ved borda var anten to-same eller hadde blikket stivt retta mot telefonen eller ei bok. Ei dame på hans alder sat og såg i ei avis. Ho løfta andletet og møtte blikket hans. Nikka så vidt. Han kunne kjenne varmen strøyme opp i andletet og såg vekk så fort han kunne. Den brå rørsla fekk kaffien til å skvalpe over kanten og nedover fingrane.
—Faen, sa han, mest til seg sjølv, medan han sette koppen frå seg på bordet med eit smell. Han greip servietten, stakk hjørna av den oppi vassglaset og la det mot den svidde huda.
Det var tryggast å la blikket følgje bokhyllene. Starte øvst til venstre, like ved inngangsdøra, og så følgje dei brune hyllene heilt til veggen inst i lokalet. Han hadde ikkje vore på biblioteket heima sidan han slutta å følgje henne, men det måtte vera minst like mange bøker her som der.
Kvar laurdag hadde dei tatt turen dit. Kvar gong hadde ho kome til disken med famna full av historier ho berre måtte ha med seg heim. Han hadde spurt om ho verkeleg trong alle desse bøkene. Ho nikka like bestemt kvar gong. Ein laurdag hadde ho spurt om ikkje han skulle ha nokre, han også. «Eg kan ikkje det, om eg skal orke å bære alle dine» hadde han sagt til henne på skjemt. Då hadde andletet hennar mørkna. Ho kikka ned på stabelen sin og plukka sakte vekk eit par bøker. «Sånn», sa ho, «nå kan me ta med ei til deg òg». Han hadde ledd det vekk, men aldri gløymt alvoret som kom over henne. Det var ikkje alt ein kunne skjemte med.